GASTCOLUMN: Mijn oma is meer waard dan edelstenen

Er zijn wel meer dingen van mijn oma die ik nooit heb beseft. Bij haar begrafenis gaf mijn oom een korte samenvatting van haar leven. Het is voor mij bijna niet te bevatten dat ze 12 was toen de Tweede Wereldoorlog begon, of dat ze in het herstellende Nederland als verpleegkundige werkte in een Diaconessenziekenhuis. Hoe ze ervoor koos om haar baan op te geven om met mijn opa te trouwen, die predikant was, en zo de fulltime-job van domineesvrouw op zich te nemen.

En dan de persoonlijke herinneringen van al mijn neven en nichten. We herinneren ons haar allemaal als een betrokken oma, die tegenover ons nooit klaagde over haar groeiende lichamelijke beperkingen. Een sterke vrouw, vriendelijk, begripvol, maar ook kordaat en iemand die geen ‘nee’ accepteerde. Zoals mijn oom stelde, een vrouw zoals in Spreuken 31 wordt beschreven: meer waard dan edelstenen.

Verdriet

Ik heb behoorlijk gehuild tijdens die afscheidsdienst, enerzijds uit verdriet dat ze er niet meer is en dat ik zoveel van haar niet wist, anderzijds uit dankbaarheid voor haar leven. Ze heeft zoveel betekend voor haar kinderen, haar vriendinnen, de mensen in de gemeente en ook voor mij als kleinkind. Haar bijdrage aan deze wereld was zó waardevol, al heeft ze nooit carrière gemaakt of beroemde prijzen gewonnen. Ze was een prachtig mens en mag nu zingen in de aanwezigheid van de prachtigste Persoon.

Toevallig las ik zelf een paar weken geleden Spreuken 31, en ik weet nog dat ik dacht: was ik maar zoals die vrouw in Spreuken 31. Een vrouw die bijdraagt waar ze gaat, die wie ze ontmoet tot zegen is. En al die tijd was het voorbeeld dichterbij dan ik dacht. Mijn oma is een voorbeeld voor mij. Een voorbeeld waar ik me aan op kan trekken, die me herinnert aan wie ik wil zijn en wat ik wil bereiken. Ik hoef niks, maar dan ook niks, te bereiken, zolang zij die mij kennen maar zeggen: ‘Zij is meer waard dan edelstenen.’

Wie is voor jou een voorbeeld?