Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Annelieke: "Door mijn hooggevoeligheid voel ik me soms eenzaam"

10 september 2020 · Leestijd 5 min

De vierentwintigjarige Annelieke Joosten houdt zich als actrice veel bezig met authenticiteit en kwetsbaarheid. In haar werk zoekt ze de grens op tussen acteren en haarzelf. Annelieke is hooggevoelig en praat daarover in het EO-programma ‘Alleenzaam’. In dit programma volgen we haar proces, waarin zij op zoek is naar hoe ze zoveel mogelijk zichzelf kan zijn. Hiermee hoopt ze herkenning te wekken bij anderen, zodat zij ook durven te praten over hun kwetsbaarheden.

Wat wil je bespreekbaar maken met je deelname aan ‘Alleenzaam’?

"Ik voel me alleen omdat ik te weinig echt contact heb met mensen. Ik heb daar wel behoefte aan, maar word tegengehouden door mijn hooggevoeligheid. Als iemand bijvoorbeeld heel boos is op iets of iemand en dat uit naar mij, kan ikzelf ook boos of heel bang worden en kan ik nog lang blijven zitten met dat gevoel. Ik wil me graag verbonden voelen met anderen, maar de omstandigheden maken dat soms onmogelijk. Ik hoorde wel eens wat over hooggevoeligheid en wist wel dat ik daar ook mee te dealen had, maar ik had nooit de link gelegd met dat eenzame gevoel. Ik wist niet hoe ik bepaalde prikkels kon afstoten en wat ik kon binnenlaten; daarom stootte ik alles af. Mijn situatie moest wel eerst uit de hand lopen, voordat ik besefte dat het zo niet langer kon. Toen ben ik begonnen aan therapie. Door deel te nemen aan Alleenzaam, hoop ik dat anderen zich herkennen in mijn verhaal en ook de stap durven te nemen om hulp te zoeken en kwetsbaarheid te laten zien.”

Als mensen mijn grenzen overgaan mag ik zeggen: Ik wil dat niet, houd je emoties bij je.

Wat heeft ‘Alleenzaam’ je gebracht?

“Ik denk dat je met iedere therapeut tot nieuwe inzichten komt, maar Astrid, de therapeut die me hielp in de documentaire, is zelf ook hooggevoelig. Zij had na het eerste gesprek direct een duidelijk beeld van wat er in mij om ging en daar was ik van onder de indruk. Het was fijn met haar te praten, want ze snapte echt waar ik vandaan kwam. Zij leerde me om mijn eigen plek in te nemen en me niet te vergelijken met anderen. Ik mag gewoon zeggen dat ik niet naar een feestje ga omdat ik moe ben. Ik mag weten dat dat oké is en ik niet alles hoef aan te pakken wat een ander wel doet. Verder weet ik dat ik niet alleen ben, maar dat er op hetzelfde feestje iemand kan rondlopen met hetzelfde probleem. Het komt veel meer voor dan ik in de eerste instantie dacht. Ik mag ook tegen mensen zeggen als ze over mijn grenzen heen gaan: “Ik wil dat niet, houd je emoties bij je.”

Astrid heeft mij enorm geholpen in de algehele acceptatie van dit deel van mijzelf. Ook in het dagelijks leven. Ik leerde dat ik geen sociaal gewenst gedrag hoef te vertonen, maar dat ik ook echt mezelf belangrijk mag vinden." 

Ze wilde de zoektocht laten zien, dat is gelukt!

"Ik dacht dat ik voordat ik meedeed met dit programma al open was geweest over mijn hooggevoeligheid. Dat ik iets ging vertellen wat ik al weet: hoe het is om mij te zijn. Ik dacht dat ik een 'vast' verhaal had, maar tijdens de opnames kwam ik erachter dat ik zelf nog een hele hoop moest ontdekken. Ik had nooit gedacht dat het me zoveel zou brengen.”

Hoe was het om jezelf terug te zien?

“Ik vond het heel intens. Er zijn een aantal therapiesessies gefilmd. Normaal gesproken is er niemand bij en nu een hele cameraploeg. Ik heb me nog nooit zo kwetsbaar opgesteld voor een groot publiek. Ik ben verbazingwekkend open geweest. In de aflevering moet ik huilen tijdens de EMDR (een therapievorm voor mensen die blijvend last hebben van een ingrijpende gebeurtenis) en dat lukt me zelfs in normale sessies zonder camera niet, omdat ik me zo gesloten voel soms. Dat was bijzonder. Het kwam allemaal samen. Veel hebben ze laten zien; veel zat er ook niet in. De regisseur heeft heel goed voor ogen gehad wat ze wilde laten zien: een verhaal dat kwetsbaar was en een duidelijk beeld gaf van wat we allemaal doormaken en ze wilde graag de zoektocht laten zien. Ik denk dat dat wel gelukt is.”

Hoe gaat het nu met je?

“Met Astrid heb ik geen therapie meer, dus in die zin ga ik niet verder met de therapie die ik in de documentaire volg. Wel merk ik dat ik nog steeds bezig ben met wat ik heb geleerd. Het idee van therapie is natuurlijk dat je uiteindelijk zonder door het leven kan gaan. En dat wil niet zeggen dat het altijd goed gaat en ik altijd alle antwoorden weet, maar dat ik als ik een probleem tegenkom, zelf een oplossing kan vinden of mensen mag benaderen die me kunnen helpen. Het is een proces; ik ben niet ineens gefikst. Soms ontdek je ook meer als je later terugkijkt. Dat is natuurlijk makkelijk nu het gefilmd is, dan kan ik misschien later ook dingen ontdekken!”

Wat voor reacties kreeg je op de uitzending?

“Ik heb veel reacties gehad via verschillende social media kanalen en e-mail. Uit alle berichten spreekt vooral dankbaarheid en herkenning. Ik werd er gewoon door overdonderd! Een van de berichten die ik kreeg was van een kennis die vertelde zelf te kampen met eenzaamheidsgevoelens. Hij legde uit door mijn verhaal moed te krijgen om zelf een psycholoog te zoeken. Dit vond ik zeker een van de mooiste reacties!”

Heb je de uitzending gemist en wil je Annelieke's verhaal volgen? Kijk de aflevering hier:

Geschreven door

Thamara

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡