Deborah (19) heeft zes diagnoses: “Gelukkig hoeft het op aarde niet goed te zijn”

Trigger warning: dit artikel gaat over suïcidale gedachten.

Met een uitzicht over de prachtige Markt in Gouda zit Deborah met een kopje thee aan tafel. Dan begint ze te vertellen. “De depressie uit zich bij mij met name als ik alleen ben. Dan vind ik het heel lastig om aan de binnenkant een soort hoop te voelen. Het voelt vaak vrij leeg en soms ook wel zinloos. Op zulke momenten wil ik mezelf wel eens pijn doen.”

Opname

“Dan krijg je dat mensen gaan ingrijpen. Zij zien ook wel dat het niet meer gezond is wat er gebeurt. Ik weet nog wel heel goed hoe mijn allereerste keer ging dat ik werd opgenomen: mijn therapeut zei dat ze niet wist of ze mij nog kon helpen. Na afloop ging ik bij mijn moeder in de auto zitten en toen was het eigenlijk voor het eerst in mijn leven dat ik mijn moeder heel erg zag huilen. Zelf had ik nog geen benul van hoe een opname zou zijn. Ik zat in een rationele modus: ‘Oh ik ga naar een andere plek, dus ik moet dit meenemen en ik moet dat meenemen.’ Ik besefte niet zo goed wat er gebeurde.”

De rest merkte ook dat ik anders was

“Ik ben zelf niet zo van de labeltjes maar ik heb ze pas geteld en volgens mij heb ik er inmiddels zes. Een angststoornis, dwangstoornis, depressie, Asperger, anorexia en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Dat laatste betekent dat ik in contact met anderen conflictvermijdend ben, waardoor ik  niet zo veel uitspreek wat ik voel. Op dit moment heb ik het meest last van depressieve gedachtes. Wat vaak lastig is voor mensen, omdat ze het niet goed kunnen zien.”

Anders dan de rest

“Rond groep vijf begon ik door te hebben dat ik dingen anders voel. We hadden best een lastige klas en daar heb ik me ook wel gepest of buitengesloten gevoeld. Toen merkte ik voor het eerst dat anderen mij ook als ´anders´ zagen. In die tijd zijn er wat dingen gebeurd in mijn persoonlijke kring, die ik heel erg heb onthouden. Onder andere dat mijn zus heel erg ziek werd en de dingen die op school gebeurden. Toen ging ik naar de eerste klas. Mijn tante overleed ook in die periode. En dat was eigenlijk voor het eerst dat ik dacht: “Ik denk niet meer zo heel blij over leven.”

Hond Quin houdt me scherp

“Ik heb een assistentiehond, genaamd Quin. Quin is er bij mij om goede dingen te stimuleren en de minder goede dingen af te remmen. Het is bijvoorbeeld goed als ik naar buiten ga en dat ik contact heb met mensen. Maar als ik bijvoorbeeld heel erg somber ben, kan ik me afsluiten en vind ik het lastig om bij de werkelijkheid te blijven. Quin gaat dan op mij liggen en het feit dat je een bepaalde pressie op je lichaam hebt, kan al helpen om erbij te blijven. Uiteindelijk kan ze zelfs leren dat zij het gaat aanvoelen, voordat ik het zelf voel.”

Hoop op God

“Waar ik mijn hoop uithaal? Ik denk toch dat het de genade van God is. Ik denk dat God regelmatig Zijn lichtpuntjes en bemoedigingen stuurt.  En het is niet dat ik dat contact dagelijks heb, maar de momenten dat ik het heb dan voel ik zo’n intense rust. Dat is iets wat bijna niet te omschrijven is. Misschien klinkt het raar of zwaar, maar ik kan echt wel intens gelukkig worden van het besef dat het hier op aarde niet goed hoeft te zijn. Natuurlijk bid ik wel regelmatig of God terug wil komen als ik het lastig heb. Maar de rust daarin mogen vinden is een rust die ik nergens anders kan vinden.

“Hij komt altijd op momenten waarop ik het hardst van Hem wegren. Dan komt er zo’n prik en dan kan het niet anders te verklaren zijn dan dat God iets wil. Wat wel eens gebeurd is, is dat ik een lied luister en dat het écht voelt alsof het voor mij en mijn situatie gemaakt is. Dat is iets heel bijzonders.”

Acceptatie

“Het is nog steeds nog wel eens lastig. Ik word echt niet elke dag wakker met het idee van God houdt van me. Het is elke dag nog de vraag: “Hoe kan ik bij God aankomen?” Maar ik denk dat er wel echt een proces in is gekomen van een stuk acceptatie.”

“Ik heb nog wel iets wat ik heel graag zou willen. Ik schrijf weleens gedichtjes. En die deel ik niet zo heel erg veel maar soms wel eens met mijn familie en zij stimuleren me al jaren om daar iets mee te doen. Hopelijk kan ik woorden geven aan iets wat anderen ook meemaken. Want ik ben echt niet de enige. Al hoop dat ik daarin ook iets kan betekenen voor anderen.”

Soms wil je zoveel zeggen Soms wil je zoveel kwijt Maar is het zover weg Je eigen hoofd verspreid

M’n brein wat lijkt te steken Geen dingen lijkt te weten De situatie van afgelopen maanden Het voelde leeg, was het eigenlijk vergeten…

Zoveel om te benoemen Zoveel draadjes in m’n brein Maar soms lijkt het zo’n grote hoop Meer als een gapend groot ravijn

Dan voelt het leeg Defect, alleen, in kramp M’n geest voelt afgelegen en ziet alleen maar damp

ik voel eigenlijk stil moedeloos, verslagen als zelfs m’n eigen binnenste nu ook lijkt te vervagen

en diep vanbinnen als ik nu schrijf: ‘alleen’ schaam ik me eigenlijk nog meer Met al die mensen om me heen

-Deborah
(meer gedichtjes vind je op @debdeelt)

'Normaal' bestaat niet

“Ik hoop dat ik mezelf daarin steeds meer ga terugvinden. Want ik geloof niet dat een mens depressief geboren wordt. Dat wat nu soms wel lukt om naar de buitenwereld te vertellen ook de binnenkant wordt.”

“Ik heb jaren geprobeerd bij de rest te horen. Maar uiteindelijk denk ik dat ik er nu wel achter ben, en dat is zo cliché, maar normaal is niet normaal. Als je door alles heen jezelf vindt en daarin God kan vinden, dan heb je zo’n rust en dat is voor mij het belangrijkst.”

Heb je vragen over zelfdoding of wil je praten over zelfmoordgedachten? Dat kan anoniem via de chat op www.113.nl of bel 113 (gebruikelijke telefoonkosten) of 0800-0113 (gratis)

TEKST: TAMARA BRANDEMANN (INSTAGRAM)

Davida (19) is bipolair: "Alsof er een stuiterbal door m'n hoofd vliegt"