COLUMN: God heeft ook corona

Toen ik vorig jaar in een diep eenzaam gat terechtkwam, werd ik echt gek van alle adviezen en ogenschijnlijk medeleven. Mensen die totaal niet wisten wat ik doormaakte, maar net deden of ze wel wisten en de gouden oplossing voor mijn lijden bezaten. “Je moet gewoon [blablabla] doen.” Hartstikke lief natuurlijk, maar ik voelde me allesbehalve begrepen en nog meer alleen dan ervoor.

Sarah

Tot ik van Sarah (anonieme naam) een Instagram-berichtje kreeg. Ze had mijn stukje over eenzaamheid gelezen en herkende zich volledig in mijn eenzame gevoel. Sarah gaf mij geen adviezen of oplossingen. Ze was zelf door zo’n periode gegaan en wist precies wat ze wel en niet moest zeggen. Ze begreep me.

Waarom er dan lijden is? Daar kan ik geen antwoord op geven.

Kon Sarah mij uitleggen waarom juist ik mij zo slecht moest voelen? Nee. Kon ze mijn eenzaamheid wegnemen? Ook niet. Ze bood troost en een sprankje hoop. Ze wist waar ze het over had, stond naast me. Ze nam mijn lijden niet weg, maar ze zorgde wel voor een klein lichtje in mijn donker.

God = Sarah

Ik besef nu pas dat God hetzelfde werkt als Sarah. Hij is niet louter bij mijn glorieuze momenten, maar ook wanneer het leven zijn lelijkste kant laat zien. Hij zit naast mij in de put. Waarom er dan lijden is? Daar kan ik geen antwoord op geven. Zelfs Jezus kreeg geen hemels antwoord toen hij bij zijn kruisiging vroeg: “Mijn God, waarom heeft U mij verlaten?!” (Matteüs 27:46)

Wat ik wel geloof, is dat God naast je staat en begrijpt wat je doormaakt. Hij heeft namelijk alles zelf al meegemaakt. Wat je ook redeneert, schreeuwt, huilt: hij weet waar jij het over hebt. God bestaat, niet als dé oplossing voor mijn lijden, maar als verlichting ervan. God is er. Ook op Lesbos. Ook tijdens je donkere tijden. Ook in tijden van corona. Hij lijdt met mij/jou/ons mee.

Je bent nooit alleen.