Allen (16) deelt haar verhaal door te dansen: “Ik moest mij als jongen verkleden, zodat ik niet werd verkracht.”
De 16- jarige Allen Tumusiime en heel veel andere meisjes die in Oeganda wonen, voelen zich als vrouw niet van waarde. Ze leven in een situatie waarin de grenzen van hun bestaan al van jongs af aan zijn voorgeschreven. Allen is daarom samen met haar gezin uit Oeganda gevlucht en nu een jaar in Nederland. Inmiddels staat ze in de spotlights met haar eigen choreografie. Allen neemt je mee in haar verhaal met haar dans: This is me. Zo wil ze mensen laten zien dat je je niet klein hoeft te laten maken door wat anderen voor jou hebben bedacht, maar dat je jezelf mag laten zien.
In Oeganda had Allen kort haar en kleedde ze zich als een jongen. Meisjes worden in Oeganda ongewenst aangeraakt en verkracht. Als je alleen loopt kan een man je meenemen en misbruiken. Dat overkomt veel meisjes in Oeganda. “Ik moest mezelf verbergen en kon niet zijn wie ik wilde zijn, ik kon niet zeggen wat ik wilde zeggen,” vertelt Allen.
Oneerlijk
“Toen ik in Oeganda naar de middelbare school ging, veranderde mijn lichaam. Op een dag probeerde de klassenoudste - een jongen - mij tijdens de pauze bij mijn geslachtsdeel aan te raken.” Allen voelde zich hier niet prettig bij en ging eropin, het liep uit op een gevecht. “Ik vroeg hem zijn excuses aan te bieden, maar het enige wat hij deed was mij uitlachen. Hij zei: ‘Je weet dat dit je vroeg of laat gaat overkomen, dus reageer niet zo overdreven. Ik leer je gewoon hoe het zit zodat je eraan went.’” Allen gaf hem een klap en op dat moment kwam net de leraar binnen. Hij zei dat Allen zich erover heen moest zetten en haar excuses aan moest bieden. “Hij voelde totaal niet met mij mee.”
Twee jaar geleden is Allen naar Nederland gekomen. Haar moeder was hier al. “Toen mijn vader overleed, ging mijn moeder de wereld rondreizen op zoek naar werk en een beter leven. Ze had geen tijd om bij ons te zijn, dus wij bleven alleen achter in Oeganda. Ik heb me vaak onveilig gevoeld zonder mijn moeder, zij was de enige die ons echt kon beschermen.” Nu Allen in Nederland woont, danst ze veel. Binnenkort gaat ze haar eigen solodans doen. Met deze dans wil ze vertellen wat zij heeft meegemaakt. Zij had het gevoel continu in een doos te moeten leven. Ze mocht niet zijn wie ze wilde zijn, ze mocht niet zichzelf zijn.
'This is me'
“Met mijn dans wil ik mensen laten weten, dat je niet altijd zo hoeft te zijn zoals de samenleving zegt dat je moet zijn. Probeer je ertegen te verzetten en jezelf te zijn. Want zodra je de mening van anderen toelaat, hebben ze je in hun macht. Maar wanneer je voor jezelf opkomt en jezelf probeert te zijn, zal je altijd slagen. Jezelf zijn is de enige manier om ’t geluk te vinden dat je nodig hebt in het leven.” Allen haar moeder vindt het leuk dat ze aan het dansen is, want in Oeganda had ze die kans nooit gekregen. “Als je daar zegt dat je een danseres bent zullen ze direct zeggen: ‘Ben je een prostituee>’, maar door jouw ervaring kun jij hier je verhaal vertellen en vechten voor die meisjes die precies hetzelfde als jou hebben meegemaakt. Dat kun jij en ik zal je steunen,” zegt Allens moeder vol liefde. Allen antwoordt: “Ik kan het alleen, omdat ik mijn kracht van jou gekregen heb. En daarom zal ik vechten voor mijn rechten.”
