Valentina (14): “De eenzaamheid vreet me soms op”

Huis of woongroep

“Ik leef in een woongroep voor mensen die niet thuis kunnen wonen. Ook voor mij is dat geen optie meer. Ik heb teveel gedragsproblemen om thuis te wonen. Ik was suïcidaal en deed mezelf continu pijn. Ik ben nogal wisselvallig in mijn gedrag en word soms plotseling agressief, ook naar mijn ouders toe. Hierdoor konden er heftige discussies ontstaan. Ik heb toen een tijdje bij mijn opa en oma gewoond. Daarna moest ik kiezen: of ik ga naar huis, of naar een woongroep. Anderhalve maand heb ik het nog bij mijn ouders geprobeerd, maar ik bezorgde mezelf en mijn gezin teveel stress, dus moest ik naar de woongroep.”

24/7 onbekenden

“Hoewel het voor mij beter is om niet meer bij mijn ouders te wonen, ben ik wel mijn vertrouwde omgeving kwijt. Ik woon in een andere stad en ben altijd omringd door mensen die ik niet goed ken. Mensen in de groep komen en gaan, waardoor je niet echt vrienden maakt. Dat iedereen op de groep zijn eigen problemen heeft, maakt dat alleen maar lastiger. Je zit bovendien 24/7 bij elkaar op de lip, je maakt geen vrienden zoals je dat op school zou doen.” 

Niet op de bank

“De eenzaamheid kan me soms helemaal opvreten. Als ik op vrijdag of zaterdag alleen op de groep zit en er is niemand die me kan vermaken, komt dat echt weleens hard binnen. Ik kan niet met vrienden naar de stad of met mijn ouders op de bank tv kijken. Ieder weekend ga ik naar huis. Dat is fijn, maar op zondag komen de discussies vaak alweer op gang.”

Vrienden kwijt

“Ik ben niet raar omdat ik hier woon, dat hoop ik met mijn deelname aan ‘Wie kent mij nog?’ te laten zien. Ik hoop dat mensen zo meer begrip krijgen voor jongeren zoals ik, want daar zijn er veel van. Sinds ik hier zit, hebben veel vrienden me in de steek gelaten. Dat kwam onder andere doordat ouders van twee vrienden hen verboden om nog met mij om te gaan. Dat is pijnlijk.”

Waar is thuis?

“Om mezelf af te leiden van de eenzaamheid ben ik veel bezig met school. Daarnaast werk ik af en toe. Dat kost veel energie, dus hou ik weinig kracht en tijd over om me eenzaam te voelen en vergeet ik de tijd.

Ik wil graag naar huis, maar bij papa en mama is mijn thuis niet meer. Eigenlijk weet ik op dit moment ook niet waar dat wel is. Het is al zeker dat ik nooit meer bij hen ga wonen.  Dat maakt het soms uitzichtloos. Ik blijf minimaal tot mijn 17de in dit soort groepen wonen. Daarna mag ik (begeleid) op mezelf wonen. Dan zal het ook makkelijker worden om mijn eigen plekje te vinden. Toch duurt dat voor mijn gevoel nog heel lang.”