“Ik ben getrouwd, zijn jullie nu niet meer boos?”

Een kleine samenvatting van mijn verhaal: mijn vriend en ik woonden – tot drie weken geleden – een jaar lang ongetrouwd samen. Waarom? Omdat ik na mijn studie niet terug wilde naar mijn ouders en ik dus al snel zeven dagen per week bij hem logeerde. En oh ja, we waren nog maar twee jaar samen én hadden geen tientje over om aan een bruiloft te besteden. Dat schreef ik allemaal in deze column.

“Er is iets misgegaan in jouw opvoeding,” “Dat BEAM zo’n artikel publiceert kan ik niet begrijpen”, “Jouw relatie met God maakt jou blijkbaar niks uit”. Een kleine greep uit de vele reacties die ik anderhalf jaar geleden verbijsterd heb zitten lezen (ook hele lieve, gelukkig). Dat er een discussie op gang kwam, was alleen maar goed. Maar de stortvloed aan ongenuanceerde veroordelingen had ik niet verwacht. Niet van de christenen. Inmiddels weet ik dat er niet zoiets bestaat als ‘de christenen’. Het zijn gewoon ‘mensen’, minstens zo verdeeld en uitgesproken als de rest van het land.

Vooral ons gebrek aan geld vonden mensen een dom excuus. “Als je het niet kunt betalen, ga je toch lekker gratis op maandagochtend trouwen?”. Juist, dat vonden wij dus precies het meest onzinnige gedeelte. Voor de wet trouwen was een ‘moetje’ dat we een paar weken voor onze trouwdag afstreepten. Onze echte verbintenis begon in de kerk, het hoogtepunt van de dag. Een feest met God, met alle mensen die we lief vinden, op onze eigen manier.

Hadden we ervoor kunnen kiezen om die dure auto, outfits en locatie achterwege te laten? Ja, uiteraard. En dan hadden we voor de rest van ons leven spijt gehad. Ook als we het jaren na het briefje op het gemeentehuis het feest wel hadden kunnen betalen. Maar goed, dan hadden we het wel volgens ‘de regeltjes’ gedaan. Vergeef me mijn cynisme. Ik kan begrijpen dat onze manier voor sommigen not done is, dat is niet erg. Maar ik word geraakt door de hardheid van een groep waar ik zo veel meer van had verwacht.

Misschien staan je nekharen inmiddels alweer volledig overeind. Dat mag. Ik schrijf dit niet om te beweren dat onze aanpak de enige juiste is, zoals ik dat in mijn eerdere column ook niet deed. Ook niet om te kunnen zeggen: “Zie je nou wel, ik zei toch dat het goed zou komen?!”. Maar wél om te laten zien dat christelijke (of: menselijke) ‘regels’ niet altijd logisch of bindend zijn. Dat je geen afschuwelijk mens bent als je met je tijd mee gaat. Wij hebben hier wel degelijk goed over nagedacht, we hebben God niet buitenspel gezet in onze relatie. Deze volgorde maakt ons niet meteen tegendraadse millenials die per se alle regels overboord willen gooien.

“Hoe bevalt het getrouwde leven?”, is de vraag die mij de afgelopen weken het meest gesteld is. Heel eerlijk: er is weinig voor ons veranderd. Dat komt, inderdaad, doordat we al samenwoonden. In dat jaar hebben we ervaren dat God dichtbij is. Onze relatie werd nóg beter, sterker en mooier. Dat vierden we op een onvoorstelbaar mooie manier in een kerkdienst. Niet omdat het moest vanwege de ‘regels’, maar omdat we dat zelf graag wilden.