COLUMN: "Ik zou zo weer trouwen"

‘Nou, dan moeten we het misschien maar doen.’ Ik denk dat het die woorden waren die er uiteindelijk toe leidden dat ik ging trouwen. Het was in mijn auto, in de straat waar zij op kamers woonde. ‘Ja’, zei ze, ‘dat lijkt me ook.’

En toen ging het vanzelf. We hadden net die week een huis gevonden dat we mochten huren: een gammele woning naast een boerderij. Een paleis waar het ’s winters vroor op de slaapkamer, te midden van koeien en eindeloze weilanden.
We waren net klaar met studeren (nou ja, ik moest nog een paar punten…) en woonden allebei nog op kamers. Het plan was dat ik als eerste naar de boerderij zou verhuizen, maar we bedachten al snel dat het zonde was van het geld als zij op haar eigen kamer zou blijven. En toen kwam dus dat zinnetje: laten we het dan maar doen, trouwen.

Trouwen? Ja. Want samenwonen was voor ons geen optie. We geloofden allebei dat het goed was om een bruiloft te organiseren, vóórdat we samen in ons nieuwe huis zouden gaan wonen. Ik denk omdat we dachten dat God dat zo bedoeld heeft, omdat het ons altijd geleerd was, omdat we in een kerk zaten die een mening had over samenwonen, omdat we vrienden hadden die trouwden en omdat we in eerdere gesprekken allebei hadden gezegd dat we dit wilden.

De stelligheid waarmee ik trouwen verkoos boven samenwonen, heb ik niet meer

We organiseerden onze bruiloft binnen drie maanden en knapten tussen de bedrijven door ons huisje op. Op de Grote Dag hadden we allebei verfspetters op onze handen. Inmiddels zijn we – schrik niet – bijna 17 jaar getrouwd. In die tijd is er van alles veranderd. De stelligheid waarmee ik trouwen verkoos boven samenwonen, heb ik niet meer. Ik begrijp het beter als mensen kiezen voor samenwonen. Maar er zijn veel goede redenen om te trouwen. Ik zou het zo weer doen.

De belangrijkste reden? De belofte die je aan elkaar doet tijdens een bruiloft: ik blijf bij jou en je kunt op mij rekenen. Dat kun je ook tegen elkaar zeggen als je gaat samenwonen, zeker. Maar als je er een ceremonie van maakt, met familie en vrienden erbij, krijgt het gewicht. Het is een soort monument dat je opricht, een speciale dag tussen al die andere die je meemaakt, een bevestiging van wat er is en waarvan je wil dat het altijd blijft. Iets wat je wil vieren, met iedereen die je kent. Misschien is dit wel het beste begin wat je je kunt wensen wanneer je samen met iemand in één huis gaat wonen.

Het is meer dan op een middag je spullen verhuizen

Want trouwen is meer dan samen ergens gaan wonen. Ja, dat hoort bij elkaar, maar trouwen is vooral de ander toelaten in je leven, volledig. Het is onvoorwaardelijk, het is jezelf overwinnen, juist op de momenten dat je baalt van dat samenwonen. Het is meer dan op een middag je spullen verhuizen, het is een heel ander avontuur.

Dat avontuur is onzeker. Wat wisten wij er nou van, 17 jaar geleden? Dus vroegen we God om mee te gaan. Dat is bepaald geen garantie voor probleemloos samenwonen. Sterker nog: het is tegenover elkaar erkennen dat je nooit de perfecte partner zult zijn, dat je allebei hulp uit Onverwachte Hoek nodig hebt. Wat de dominee precies zei, weet ik allang niet meer. Wat wél is blijven hangen: toen, op die ene dag, vroegen we God om ons tijdens dit dwaze avontuur niet uit het oog te verliezen. In een middag wat spullen verhuizen is niet zo moeilijk, je leven delen en samen in een huis wonen soms wel.

PS
Oja, we hadden ook nog allebei gewacht met seks. Daarmee wilden we laten zien dat we trouwen écht iets bijzonders vonden. Maar dat is weer een andere discussie…