Ga naar submenu Ga naar zoekveld

GASTCOLUMN: Elke ochtend een broodje tevredenheid

20 augustus 2019 · Leestijd 3 min

“Hongerprobleem groeit; 820 miljoen mensen hebben niet genoeg te eten.” Deze kop trekt mijn aandacht terwijl ik op een saaie maandagavond lusteloos door mijn nieuwsapp scroll. De hap rijstwafel met pindakaas die ik net heb genomen, blijft steken in mijn keel. Ik klik het nieuwsbericht aan en lees geïntrigeerd verder terwijl ik mijn rijstwafel probeer weg te krijgen.

De woorden die ik lees, maken dat de snack me niet meer smaakt. Het artikel vertelt mij namelijk niet alleen dat de wereldwijde armoede al voor het derde jaar op rij toegenomen is, maar ook dat het aantal mensen met obesitas schrikbarend snel toeneemt. Deze pijnlijke tegenstelling blijft in mijn hoofd ronddwalen als ik even later in mijn warme bed plof, mijn maag voldoende gevuld om mij de nacht door te krijgen.

Het is zomer en dus een tijd van plezier en zorgeloosheid. Met het warme weer barbecueën we er flink op los met z’n allen, waarbij de restanten uitgekauwde hamburgers en ingedroogde stukjes stokbrood lukraak in de prullenbak belanden. Onze koelkasten zijn altijd gevuld en wanneer dit niet het geval is, zit er op elke 500 meter wel een supermarkt die aan elk van onze wensen kan voldoen.

Elke ochtend at ik een broodje zonder beleg

Ik betrap mezelf er te vaak op, dat ik de bovenstaande situatieschets zie als een vanzelfsprekendheid. “Het is een levensbehoefte, tuurlijk is dat vanzelfsprekend”, kun je dan zeggen. En ja, dat is zo. Maar hoe ga je met zo’n zelfsprekendheid om?

Vroeger moest ik altijd elke ochtend een broodje met tevredenheid eten. Oftewel, een broodje met niks. Voor elk broodje, mochten we dan vijf cent in een potje doen, waarna we (na heel wat broodjes) het gevulde potje doneerden aan een goed doel. Dit hadden mijn ouders bedacht om ervoor te zorgen dat wij niet zouden vergeten dat er mensen zijn die het niet zo goed getroffen hebben als wij.

Ook wij moesten (zoals ieder ander kind) altijd ons hele bord leeg eten; stond er witlof op het menu en vertikte ik dit, dan kwam het dreigende argument: “genoeg mensen op deze wereld zouden dolblij zijn met een bordje witlof!!” Weigerde ik nou echt (lees: koppig), dan zei mijn moeder altijd dat ze de restjes ging opsturen naar Afrika. Het gevolg hiervan was dat mijn broer en ik jarenlang dachten dat onze ouders zo nu en dan grote enveloppen vulden met witlof, hutspot en andijvie om deze vervolgens door de brievenbus te gooien voor de kindjes in Afrika. Het ophelderen van deze situatie ging gepaard met veel lachsalvo’s.

Maar ik dwaal af. Mijn punt is, tegenwoordig eet ik nooit meer een broodje met tevredenheid. Of witlof. Nu eet ik rijstwafels met pindakaas zonder erbij stil te staan hoe vanzelfsprekend het eigenlijk niét is dat wij te eten hebben. En dat wilde ik even duidelijk maken. Ik wil me bewust zijn van mijn eigen welvaart en hier zorgvuldig mee omgaan. Stilstaan bij hen die het niet zo goed getroffen hebben. Eet een broodje tevredenheid maar geniet ook van je barbecue. Of van je rijstwafel met pindakaas (het is namelijk erg lekker).

Geschreven door

Mattanja

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡