GASTCOLUMN: Regen en zon van God
De schoolbel gaat en mijn lesdag zit er weer op. Als ik naar mijn fiets loop kijk ik even naar boven. De lucht ziet er een beetje grijs uit, maar ik gok het erop. Eenmaal onderweg voel ik het eerste spatje. Bah! Omdat ik geen zin heb om helemaal kleddernat te worden, stap ik mijn fiets af en pak ik het plastic tasje dat onder mijn snelbinders zit om er mijn regenpak uit te toveren…
Iedere middelbare scholier kent deze situatie wel denk ik. De bomen waar je onder bent gaan staan, om tijdens het aantrekken van je regenpak toch niet helemaal nat te worden, laten natuurlijk gewoon regendruppels door. En zelfs het tunneltje waar ik elke dag doorheen fiets is ook niet waterproof. En dan ook nog die tractor die langs racet zodat je een golf met water over je heen krijgt.
Toch sta ik daar nog steeds. Ik kijk een beetje doelloos rond, pak mijn mobiel erbij en kies voor de weerapp. Sorry, ik weet dat deze niet altijd betrouwbaar zijn, maar vaak probeer ik het gewoon. De regenradar laat zien dat er al een heleboel over is, maar er ook nog ‘een heleboel’ komt…
Dus ja, met heel veel tegenzin trek ik alsnog mijn regenpak aan. En als ik me eenmaal in mijn felblauwe pak gewurmd heb, stap ik met nieuwe moed weer op de trappers.
Krachttermen flitsen door mijn hoofd, maar dan denk ik terug aan wat ik eerder schreef.
De weerapp had me niet verteld dat er ook nog een stevige wind kwam opzetten. Doorzetten is nu het enige wat ik kan doen! Rug gekromd, handen stevig op het stuur en mijn tenen ver naar voren in mijn schoenen geschoven. En dan is het opeens windstil. Krachttermen flitsen door mijn hoofd, maar dan denk ik terug aan wat ik eerder schreef. Pas op, geen gescheld!
Als ik mij dan voorzichtig vaart probeer te maken stopt het ook met regenen. In een split second wordt mijn regenpak een ‘zweetpak’. Bij het volgende tunneltje kies ik ervoor om het pak uit te trekken. Met een diepe zucht bind ik deze weer terug onder mijn snelbinders en fiets ik het tunneltje uit.
Boven mij pakken zich opnieuw donkere wolken samen. Het zál toch niet?! Als een vuurpijl fiets ik het laatste stuk naar huis. Buiten adem stap ik door de poort en zet ik mijn fiets in de schuur.
Eenmaal buiten is er geen vuiltje meer aan de lucht. Even lijkt het alsof God naar mij knipoogt ;)
Geschreven door
Wessel
