GASTCOLUMN: Grote honger naar God

Het leven was zo slecht niet. Ik was net zes weken onderweg om mijn reis van vijf maanden door Midden-Amerika en had besloten mijn Spaans bij te spijkeren op een van de mooiste plekjes van de wereld: Lake Atitlan in Guatemala. Omringd door drie vulkanen en liggend op 1500 meter hoogte is dit een van de prachtigste gelegen meren ter wereld. Om het Spaans wat sneller op te pikken besloot ik bij een Guatemalteeks gastgezin te verblijven voor een week. Het gastgezin bleek ook christelijk te zijn en zo belandde ik op zondagmiddag na kerktijd aan de koffie bij hen aan de keukentafel.

Ondertussen bleven de twee meiden die net binnen waren gekomen mij verlegen aanstaren terwijl ze hongerig de soep opaten die de moeder van mijn gastgezin had opgediend. Ik vermoed dat ze iets jonger dan mij waren, zo tussen de 18 en de 20 en de nieuwsgierige blikken die ze mij steeds toewierpen, maakte mij eigenlijk ook wel heel nieuwsgierig naar hen.

Ik schaamde mij voor mijn eigen spendeergedrag de laatste weken aan lekkere cocktails en koude pilsjes.

Nadat de dames waren vertrokken vroeg ik toch maar eens aan de moeder van mijn gastgezin wie deze meiden precies waren en waarom ze zo verlegen waren. Mijn gastvrouw vertelde dat de meiden in een van de kleinere dorpjes rondom het meer woonden en elke zondagochtend samen naar de kerk gingen in het dorp waar ik verbleef. Omdat de overtocht met de boot drie dollar kostte, hadden ze voor de rest van de dag eigenlijk geen geld meer voor een maaltijd, dus zorgde de moeder van mijn gastgezin ervoor dat de meiden bij hen konden mee-eten.

BAM! Dat antwoord had ik dus even niet verwacht, ik stond perplex. Het contrast met mijn wereld en die van hen was groot op dat moment. Waar ik de avond ervoor in de lokale kroeg nog tot diep in de nacht stond te beerpongen met mijn nieuwe backpackbuddies, waren deze jonge christenmeiden hun hoofd aan het breken hoe ze zowel de volgende dag naar de kerk konden als een maaltijd konden scoren. Ik schaamde mij voor mijn eigen spendeergedrag de laatste weken aan lekkere cocktails en koude pilsjes. Deze meiden hadden het begrepen, zij hielden zoveel van de HEER dat ze hun honger naar geestelijk voedsel belangrijker vonden dan hun hongerige magen hier op aarde. Een diep respect voor deze dappere meiden maakte zich van mij meester.

Ik denk nog regelmatig aan de twee meiden, ze hebben mij een wijze les geleerd.

Ondertussen ben ik alweer twee jaar terug in Nederland en heb ik zo nu en dan nog wel eens contact met mijn gastgezin en de mensen van dat knusse kerkje aan dat schitterende meer. Ik denk nog regelmatig aan de twee meiden, ze hebben mij een wijze les geleerd. Namelijk dat wij hier als christelijke jongeren heel erg verwend zijn. En als de wekker op zondagochtend gaat en ik in tweestrijd ben met mezelf of ik zal blijven liggen of niet, flitsen de meiden soms nog wel eens door mijn hoofd en denk ik ‘Man man man, Brandon toch, hoe durf je toch eigenlijk ook maar te twijfelen om te gaan?’ Wat is het toch eigenlijk een enorm voorrecht om naar de kerk te mogen. En al is de dienst misschien niet altijd even inspirerend als dat ik had gehoopt, ik mag God toch elke avond weer danken dat ik met een volle maag naar een kerk kan waar ik God gratis kan ontmoeten.

Wat zijn we toch gezegend!