“Mijn ouders hadden de verhuizing naar Friesland stiekem al gepland”

Back to the roots
‘’Vanaf mijn vierde heb ik in Oosterhout gewoond. Mijn ouders hadden daar werk gevonden en kwamen al uit dezelfde omgeving. Ik had veel vriendinnen op school en in de kerk had ik ook een hele leuke vriendengroep. Als kind wilde ik écht niet weg, omdat al mijn vriendinnen daar waren. Ik was ontzettend gelukkig.’’

Voor de lol zei mijn moeder: ‘Anders gaan we toch hier wonen!’ Maar dat kon ik echt niet waarderen

‘’Mijn moeders familie woont in Drachten. Daarom was de omgeving niet heel vreemd voor mij. Ik ben er vroeger vaak geweest en logeerde daar soms bij mijn oma of oom en tante. Ik miste mijn oma en neefjes wel altijd als we weer in Oosterhout waren. Voor de lol zei mijn moeder een keer tegen me: ‘Anders gaan we toch hier wonen!’ Maar dat kon ik echt niet waarderen. Ik miste mijn familie dan wel, maar ik was niet weg te slaan uit Oosterhout.’'

Een omslag in mijn hoofd
‘’Mijn ouders hadden al wat plannen om naar Drachten te verhuizen. Maar ik wist daar als kind nooit vanaf. Ze wilden het graag en hadden sommige dingen zelfs al uitgedacht. Mijn vader had zelfs al wat sollicitatiegesprekken gehad. Maar ze wisten dat het moeilijk zou gaan worden met mij.’’

Er veranderde iets in mijn hoofd. We hebben nog steeds het idee dat dit Gods werk is geweest

‘’Op een gegeven moment in de meivakantie logeerde ik bij mijn oom en tante in Drachten. Normaal deed ik zoiets nooit, het was de eerste keer dat ik zonder mijn ouders bleef logeren. Ik logeerde nooit graag bij iemand voor een lange tijd. Maar ik had het zo erg naar mijn zin met mijn neefjes. Er veranderde iets in mijn hoofd. Mijn ouders hadden in dezelfde tijd gebeden. Ze vroegen God of Hij vrede wilde brengen in mijn hart met hun beslissing. Toen mijn ouders me kwamen halen zei ik tegen mijn moeder: ‘Als jullie hier graag willen wonen, dan vind ik dat goed.’ We hebben nog steeds het idee dat dit Gods werk is geweest.’’

Van klein en knus naar groot en onbekend
‘’Daarna ging het heel snel. In juni ging ik naar middelbare scholen kijken. Op een school ontmoette ik hele leuke meiden waar ik direct contact mee bleef houden. Daar zou ik in augustus uiteindelijk naar toe gaan. Tot februari heb ik nog bij mijn oma gewoond, omdat mijn ouders nog in Oosterhout aan het werk waren. Daarna zijn we in een huurhuis gaan wonen, hier in Drachten.’’

Onze kerk in Breda was klein en ik kende iedereen. Hier vond ik het heel lastig om in contact te komen met mensen

‘’Ik merkte als kind niet per se grote verschillen tussen Drachten en Oosterhout. Ik kwam er natuurlijk ook wel vaker en de vriendinnen waar ik mee omging praatten ook gewoon Nederlands tegen elkaar en tegen mij. Ik vond het wel apart in het begin, dat Fries. Maar ik kwam er bijna niet mee in aanraking. We zijn hier naar een veel grotere kerk gegaan dan ik gewend ben, namelijk de Bethel-gemeente. Dat vond ik in het begin heel moeilijk. Onze kerk in Breda was klein en ik kende iedereen. Hier vond ik het heel lastig om in contact te komen met mensen. Er werd wel veel rekening gehouden met de jeugd door vaak evenementen of diensten te organiseren. Dat vond ik altijd wel erg leuk!’’

Nog altijd geen echte Fries
‘’Tot 2016 bleef ik bij mijn ouders wonen. Daarna ben ik getrouwd en nu woon ik met mijn man in Drachten. Eigenlijk alleen om praktische redenen, omdat ik studeer in Groningen. We zouden wel in Groningen willen wonen, maar dat was te duur. Ik hoef hier niet per se te blijven en mijn man ook niet. Het zijn meer de mensen om mij heen en mijn familie die mij een thuisgevoel geven.’’

Mijn vriendinnen in Drachten vonden het maar raar dat ik overal 'kei' voor zei!

"Ik merk nu wel echt de verschillen tussen de cultuur hier in Friesland en in Brabant, bijvoorbeeld in taal. De Friese taal zorgde voor een bepaalde connectie tussen de mensen die het spreken. Ik spreek het niet, maar ik kan het wel verstaan. Daardoor is het weleens lastig in een gesprek mee te komen waarin Fries wordt gesproken. Andersom vonden zij dat ik gek sprak door mijn zachte 'g' en dat ik 'kei' voor ieder woord zei. Ik heb dat woord maar ingeruild met 'vet', omdat mijn vriendinnen het maar raar vonden! Toch heb ik hier altijd met plezier gewoond, vooral ook omdat ik mijn familie en leuke vriendinnen om me heen heb. Het kriebelt ook om ooit ergens anders in Nederland te gaan wonen, of misschien zelfs in het buitenland. Ik hecht me misschien niet zo snel aan een plek."

Heb jij een mooi, ontroerend of hilarisch verhaal dat je met ons wilt delen? Stuur een mailtje naar beamredactie@eo.nl of WhatsApp naar het nummer 06-83673700. Vinden we tof!