'Het is nu tijd om haar leven te vieren'

“Mijn zus was zestien toen ze voor het eerst in het ziekenhuis lag. Ze had een zeldzame vorm van kanker in haar eierstokken. Ik was nog heel jong en maakte het ziek zijn van mijn zus van moment tot moment mee. Dan lag ze in het ziekenhuis, dan was ze weer thuis. Natuurlijk vond ik het erg, maar op een andere manier als dat ik er nu over nadenk.”

“Ik heb nog vlagen van herinneringen van de tijd dat Maartje niet ziek was. Echt een soort van flashbacks. Dan zit ik bijvoorbeeld op haar kamer; een groene kamer met allemaal vierkante spiegeltjes op de muren en overal kaarsjes. Daar ging ik dan heen om met haar te kleuren.”

“Maartje was een heel sterk persoon, maar ook heel menselijk. Ze was altijd druk, echt heel druk en zo vol van leven. Ze wilde altijd wel iets doen. Ik weet nog dat ze op zaterdagen altijd zei: ‘wat gaan we doen vandaag’, terwijl ik het ook weleens fijn vond om gewoon thuis te blijven. Ze zat vol energie en vreugde en ze was helemaal vol van God. Dat was het mooiste aan haar. ”

“Nadat ze genezen was verklaard ging ze mee met het schip van Operatie Mobilisatie. Dat is een boot met allemaal christelijke en educatieve boeken die de hele wereld overvaart om kennis, hulp en hoop aan te bieden. Dat paste bij haar. Maartje had veel aan haar geloof en dat wilde ze graag uitdelen aan anderen. Ze zou twee jaar met dat schip meevaren, maar na een half jaar werd ze weer ziek en werd ze opgenomen in een ziekenhuis in Kroatië. Maartje vloog met een klein medisch vliegtuigje terug naar Nederland en het was al snel duidelijk: de kanker was terug.”

Ze zag ernaar uit om naar God te gaan

“Ik vraag mij soms af waarom juist zij ziek moest worden, maar ik denk niet dat daar een antwoord op is. Ik heb rust gevonden in de manier waarop Maartje omging met haar ziekte en haar dood. Ze was zo blij de laatste dagen. Ze zag ernaar uit om naar God te gaan. Het was voor haar ook zo duidelijk dat ze naar Hem toe zou gaan, voor haar was het goed zo.”

“Als kind overkwam Maartjes dood mij, dan ben je natuurlijk heel verdrietig. Nu mis ik haar op een andere manier en sta ik anders stil bij haar dood. Ik ben nu bijna net zo oud als zij was toen ze overleed. Als ik bijvoorbeeld met mijn andere zus ga shoppen dan denk ik soms: ‘ik had nog een zus, dit had ik ook met haar kunnen doen’.”

“Ik vraag mij weleens af wat Maartje nu zou doen als ze nog zou leven. Zou ze nog steeds op dat schip zitten of zou ze nu een vriend hebben en kinderen? Ik heb haar nooit zien opgroeien. Dat geldt natuurlijk ook voor haar, ze heeft mij ook niet zien opgroeien. Ze heeft een brief voor mij geschreven waarin ook staat dat ze dat wel ging missen, dat ze heel benieuwd was hoe ik zou worden.”

“Na de dood van Maartje heeft iedereen van ons gezin het verdriet op een hele individuele manier verwerkt. We hadden het er niet vaak over omdat we elkaar geen pijn wilden doen. Ik denk niet dat dat erg is, de pijn was toen nog heel rauw. Nu wil ik meer van haar weten, omdat ze toch een deel is van mijn leven. Ze heeft echt geleefd. Ze was mijn zus. De tijd is nu aangebroken is om het er wel over te hebben en haar leven te vieren. Je kan nog wel een traan laten als je over haar nadenkt, omdat het ook treurig is dat ze niet hier is, maar je kan wel vieren dat ze er is geweest.”

Heb jij een mooi, ontroerend of hilarisch verhaal dat je met ons wilt delen? Stuur een mailtje naar beamredactie@eo.nl of WhatsApp naar het nummer 06-83673700. Vinden we tof!