IK MIS JE: ‘Ze dacht dat het stressklachten waren’
Emma (16) had het niet makkelijk toen ze hoorde dat haar ouders uit elkaar gingen en daarna kwam het bericht dat haar moeder ook nog kanker had …
“Ik kwam thuis uit school en iedereen zat in de woonkamer: mijn moeder, broer, zus, zwager. Die middag was mijn moeder naar het ziekenhuis geweest voor een onderzoek. Al tijden had ze klachten, maar door de scheiding, had ze het niet serieus genomen. Ze dacht dat het de stress was. Toen ik iedereen in de kamer zag zitten, wist ik meteen dat het foute boel was. Mijn moeder vertelde dat ze longkanker had. De grond zakte onder mijn voeten weg. Ik kon het niet geloven.
De weken daarna waren raar. In eerste instantie leek er niks aan de hand en had ik niet het gevoel dat ze ziek was. Toch ging het vrij snel. Na een paar maanden kon ze niet anders meer dan op bed liggen en had ze hulp nodig als naar de wc ging en ze moest gewassen worden. Ik werd ontlast. Vooral haar nieuwe vriend deed veel voor haar.
Vanwege de scheiding, waren mijn moeder en ik naar een flatje verhuisd, maar ik was niet veel thuis. Ik vond het moeilijk om haar zo te zien. Daarom sprak ik vaak met mijn vriendinnen af en deed ik zo veel mogelijk leuke dingen: sporten, shoppen. Over haar ziekte praten deed ik niet. Niet met mijn ouders, niet met mijn vriendinnen. Ik deed het liefst of er niks aan de hand was.
Ze vermagerde, was nauwelijks meer te verstaan als ze praatte. Ook was ze moe en uitgeput. Een jaar nadat er longkanker bij haar werd geconstateerd, overleed ze. Mijn broer en zus waren bij haar. Ik zat in een andere kamer.
De uitvaart was verdrietig, maar het deed me goed dat mijn hele familie en mijn vriendinnen er was. Ik voelde steun. Daarna ging het leven gewoon door. Ik had ups en downs. Ik heb speltherapie, waarbij spelletjes werden gebruikt om me dingen uit te leggen, gevolgd. Dat was fijn, omdat ik daar niet zo veel hoefde te praten. Langzamerhand werd het gelukkig gemakkelijker om er met anderen over te spreken. Op school werd het te veel. Ik deed vwo, maar ben havo gaan doen. Dat gaf rust. Ik hoefde niet meer op mijn tenen te lopen. Gelukkig kwam ik in een leuke klas terecht.
Inmiddels hoef ik niet meer te huilen als iemand naar haar vraagt. Ik heb het verhaal al zo vaak verteld. Als iemand vraagt hoe ik me voel in plaats van wat er gebeurd is, is dat anders. Inmiddels ben ik wel gewend aan de situatie. Elke dag denk ik met liefde aan haar terug. Ik hoor vaak van mensen dat ik op haar lijk. Dat vind ik leuk. Soms vind ik het jammer dat ik haar bepaalde vragen, zoals hoe ze op mijn leeftijd was, niet meer kan stellen. Maar ik ben vooral blij en dankbaar dat ik haar zoveel jaren wél in mijn leven heb gehad. Mijn favoriete herinnering? Ik was een jaar of acht en kon niet slapen. Ik ging naar beneden en vroeg aan mijn vader waar mama was. Het was een zomeravond en ze lag in een ligstoel naar de sterren te kijken. Ik ben bij haar gekropen. We zeiden niks, maar knuffelden en keken naar de hemel. Waar ze nu is.”
Heb jij ook een verhaal dat je met ons wil delen? Stuur dan een mailtje naar beamredactie@eo.nl!
Ook Elsbeth verloor haar moeder:
Geschreven door
Anna Neeltje
