GASTCOLUMN: Ik twijfel, denk ik...
Het leven lijkt soms schrikbarend vaak kruispunten te kennen. Momenten waar je toch echt moet gaan kiezen, waar je voor het blok wordt gezet. Blijf ik deze sport doen of ga ik liever een andere uitdaging aan? Ga ik door met school of is even rust op de plaats wat beter voor mij op dit moment? Zal ik het huis uitvliegen of toch op het oude vertrouwde nest blijven? Waar een ander misschien durft te kiezen, blijf ik stilstaan en begin alles af te wegen. Alle scenario’s leggen zichzelf dan voor, worden bekeken en daarna plichtsgetrouw afgewogen. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik niet kies en als een pinguïn terug waggel naar waar ik vandaan kwam. Niet gekozen en terug in de oude sleur.
Ooit had ik mezelf een heel moedig statement voorgenomen. Bij twijfel, gewoon doen! Stiekem heb ik dat ook wel gedaan als tegensignaal op al die mensen die het doodgeslagen ‘bij twijfel, niet doen’ adviseren. Maar op de één of andere manier is die moed die ik ooit bezat onder het stof gekomen, waarna het piekeren er een mooi hoogpolig tapijt overheen heeft gelegd. Alsof er nooit iets anders heeft gelegen en waar ik op blote voeten ijsberend wat kilometers op af kan leggen. Als dit voor de rest van mijn leven zo doorgaat, bestaat de kans dat ik later filosofisch bekend zal gaan staan onder de quote ‘Ik pieker, dus ik besta’. Een vooruitzicht waar ik niet bepaald trots op kan zijn.
Eigenlijk ben ik wel blij dat mijn vrienden met dit afleerpuntje komen. Blijkbaar deel ik datgene waarover ik pieker (misschien wel iets te vaak, mijn excuses daarvoor, lieverds). Ze luisteren geduldig, waarna ze vaak met nuttige en verrassende adviezen kunnen komen vanuit hun oogpunt. Ik zal het tapijt maar eens vakkundig van de vloer trekken, mijn moed afstoffen en mijn statement aanpassen. ‘Bij twijfel, deel je piekeren met anderen en daarna gewoon doen!’
