“En de kinderen?” vaak de eerste vraag die ouders stellen als ze besluiten uit elkaar te gaan. Het kind, de bezegeling van die eens ooit onbreekbare eeuwigdurende liefde, is nu verbroken. Doormidden gescheurd. Partij kiezen wil het kind niet. Ontkomen doet hij daar niet aan. 

De liefde was opgedroogd . “Het werkte niet meer” of “we hebben een broer en zus-relatie”… Of zoals ik een paar weken geleden hoorde, “Ik houd al tien jaar niet meer van hem, maar ik wilde wachten totdat de kinderen de deur uit waren.” Ik zei het niet hardop, maar dacht het wel: zouden die kinderen al die jaren niets gemerkt hebben? Dat leek me nogal naïef om te denken. 

Als je ouders scheiden, of overlijden, zit jij met de gebakken peren. Lekker is dat, hier heb jij niet voor gekozen! Je hart scheurt in tweeën. Wat is onvoorwaardelijke liefde, als je bloedeigen ouders je geen eens dat voorbeeld kunnen geven? Wat stelt liefde dan voor? Heeft het zin om te trouwen, als je er toch niet vanuit kunt gaan dat je je leven lang bij diegene blijft? Jezus wil je hart genezen als dat gebroken is. ‘Hij heeft Mij gezonden om de gebroken verslagen harten hoop te bieden.'

Hij wil ons hart helen als het aan diggelen ligt door de puinhoop van onze ouders. We mogen onze nare ervaringen aan hem geven –  als je zelf niet meer in eeuwigdurende liefde gelooft …  Genade helpt om sterk in de liefde te zijn. En bij hem bestaat er geen liefde-tot-de-dood-ons-scheidt, deze liefde is van een eeuwigdurend soort. Best fijn om die garantie hebben! 

Deze week alles over broken families; van een reportage bij een scheidingskantoor (hoe is de sfeer daar?), tot een –weer-goed-kom-verhaal bij ouders die scheidden en hertrouwden met elkaar, en hoe zit het met bindingsangst als je ouders gescheiden zijn?   

Een hele fijne week!

Arachne