"De pijn verdoofde..." - Harmke sneed zichzelf
“Eerst deed ik de badkamerdeur op slot en zette ik een rustig muziekje aan. Scheermesjes gebruikte ik alleen van de Albert Heijn of Etos. Ik knipte alvast wat pleisters, zodat ik die na het snijden kon aanbrengen. Naast de pleisters lag een stapeltje zakdoeken om het bloeden te stelpen. Dan begon ik met snijden …”
Boven de piano hangt een romantische trouwfoto van Harmke en haar man Stephan. Anderhalf jaar geleden zijn ze getrouwd. Harmke is net afgestudeerd en werkt nu als journalist bij het Nederlands Dagblad. Op het eerste gezicht lijkt alles ontzettend normaal. “Mensen verwachten het niet van mij. Ik ben stabiel, getrouwd, heb een leuke baan. Als ze mijn littekens zien, schrikken ze. Van dat taboe wil ik af. Als mensen ernaar vragen, zeg ik eerlijk dat ik mezelf sinds mijn veertiende heb gesneden.” “Ik weet niet waarom ik begonnen ben met zelfbeschadiging. Sinds ik me kan herinneren, heb ik moeite om met mijn emoties om te gaan. Emoties komen bij mij extra hard binnen. In de pubertijd werd dat versterkt. Het begon met oppervlakkige krassen van een schaar in mijn armen of benen. De pijn verdoofde mijn paniek en stress. Het snijden deed ik heel bewust, daarna kwam ik in een roes en voelde het alsof ik het leven weer aankon.”
De pijn verdoofde mijn paniek en stress
“Op mijn achttiende zocht ik professionele hulp. Op dat moment had ik een serieuze relatie en ik wilde jong trouwen. Ik besefte dat ik niet langer zo met mezelf in de knoop kon zitten als ik wilde trouwen. Als ik serieus wat wilde doen aan mijn problemen, was dit het moment om daarmee te beginnen. Ik liet me vrijwillig negen maanden behandelen in een kliniek van Eleos. In de weekenden mocht ik naar huis. Gods liefde heb ik vooral door andere mensen heen ervaren. Ik had een fantastische therapeut, heb een zorgzame man en heb altijd een fijne vriendengroep om me heen gehad. De laatste keer dat ik mijzelf heb gesneden, was een paar weken voor mijn bruiloft. Nog steeds heb ik soms de neiging, maar sinds ik ben getrouwd, vind ik het makkelijker om er niet aan toe te geven. Boos is Stephan nooit geworden, pijn doet het hem wel. Die wetenschap weerhoudt mij. Zelfs als ik me zo slecht voel en aan de neiging wil toegeven, vindt hij me een prachtmens.” “Zelfbeschadiging is een verslaving. Net zoals een alcoholist altijd gevoelig blijft voor alcohol, zal ik hier gevoelig voor blijven. Ik kan intens naar het rustige gevoel verlangen dat ik na het snijden krijg, maar ik wil stabiel zijn en dat lukt me. Schamen wil ik me niet, maar mijn littekens blijven een permanente herinnering. Soms moet ik rekening houden met de kleren die ik draag. Op elke zomerse verjaardag is er wel een neefje of nichtje die nieuwsgierig vraagt wat ik op mijn arm heb zitten, dat blijft lastig.” Herken jij Harmkes situatie? Ga dan naar iemand aan wie jij jouw verhaal kunt toevertrouwen of kijk op eleos.nl.
