Mijn kerk & ik: 'Het is mijn familie'

Wie ben je?

Ik ben Marnix Meulmeester, ik ben 21 jaar. De meeste mensen kennen mij als heel enthousiast. Ik heb veel hobby’s, maar vooral passie voor filmen en muziek. De Wegwijzer heeft een bijzonder verhaal. Hoe is jullie kerk ontstaan?
Ik was bij het begin van onze kerk. Ik was een klein jongetje van een jaar of vijf. In een boekwinkel in Almere werden gratis Bijbels weggegeven. Maar de mensen die de Bijbels kregen, zeiden: ‘Jullie kunnen niet zomaar Bijbels weggeven zonder uit te leggen wat erin staat. We snappen er geen moer van.’ Dus ging mijn vader een bijbelcursus geven. Op een dag kwam er een Amsterdammer binnen die zijn buurman had meegenomen. Hij zei tegen hem: ‘Dit is onze kerk en dat is onze dominee.’ Hij wees naar mijn vader. Toen waren we opeens een kerk. Tegen die tijd waren we met vijftig man. Nu zijn dat er vierhonderd. Hoe zou je jouw kerk beschrijven?
De Wegwijzer is ontstaan uit een groep mensen die de Bijbel niet snapten en vol zaten met vragen, maar vooral heel kritisch waren. Ik heb geleerd om voor mezelf te denken en kritisch te zijn. Ik neem niet zomaar van alles aan, ik denk na over waarom ik geloof wat ik geloof. Onze kerk is een kerk vol verhalen, bijvoorbeeld van ex-drugscriminelen. Dat komt omdat we in een regio zitten waar veel mensen niet met God zijn opgegroeid. Toch zien zij het christendom verweven door de samenleving en dat maakt ze nieuwsgierig. Ze hebben vragen. Dat is vet, want daardoor wordt de kerk echt. Zo kan de kerk een antwoord op de roep van mensen zijn. Dus nog steeds bestaat onze kerk voor een heel groot deel uit mensen die vroeger nooit wat met het geloof hadden. Dat vind ik tof: als kerk hoor je te doen wat God vraagt. Je hebt iets te brengen. Daarvoor moet je uit de kerkbanken. Wat maakt jouw kerk bijzonder?
Een kerk stichten is gemakkelijk. Maar als God iets doet, ontstaat er iets bijzonders. Ik heb geleerd van de Wegwijzer hoe bizar God buiten de lijntjes werkt. Hij kent geen kerkmuren. Je staat in de wereld en je leeft er als christen. Het beestje moet een naam hebben. Kerk zijn heeft niets te maken met een gebouw of instanties. Als ik met mijn huisgenoten God ga zoeken, is dat ook kerk. Want God is wat je samenbindt. Dat zit niet vast aan een gebouw. Wat betekent de kerk voor jou?
Kerk is voor mij ontmoeting met mensen die in dezelfde God geloven. Een warme plek, door de onderlinge liefde. Ik ben opgegroeid in de kerk, ze zijn mijn familie. Er zitten meer dan 25 nationaliteiten in de Wegwijzer. Er is zowel kinder- als volwassendoop. De christelijke achtergronden variëren van uitbundig Pinkster tot zwaar gereformeerd. Daarom is het een uitdaging om één kerk te zijn met elkaar. Maar dat kan, als Jezus’ liefde er is. Als jij het voor het zeggen had, wat zou je dan veranderen?
Natuurlijk zijn er dingen die ik anders zou willen. Maar we leven met zoveel verschillende culturen en achtergronden, dat je rekening moet houden met elkaar. Het is een stukje geven en nemen om tot de ander te komen, zo krijg je eenheid. We moeten elkaar tegemoetkomen. Het is egoïstisch om naar een kerk te gaan omdat die jou wat brengt of is wat jij wilt. Pas als je iets van jezelf inlevert, kun je naar elkaar toekomen. Jij werd opeens een domineeszoon toen je nog klein was. Hoe is dat?
In veel culturen is het gebruikelijk om veel respect te hebben voor de dominee en hem op een voetstuk te zetten. Toen ik in mijn pubertijd kwam, heb ik er weleens last van gehad dat ik de domineeszoon was. Al die mensen keken naar me. Maar nu maakt dat me niet meer uit. Het boeit niet wat anderen van me vinden. Het gaat tussen mij en God. Doe jij veel in de kerk?
Ik heb altijd veel tijd in de kerk gestoken. Ik ben een mannetje van alles. Ik word van alle kanten gevraagd of ik dingen wil doen en ik vind alles leuk, wat nog weleens voor problemen zorgt. Er was een periode toen ik nog thuis woonde dat ik elke avond in de kerk te vinden was. Om te oefenen met de band, voor jongensclub, tienergroep, kinderwerk en ga zo maar door. Toen ik nog vrij jong was deed ik al kinderwerk. We zijn veel bezig met projecten. Op zaterdagen en in de zomervakantie organiseren we veel projecten voor kinderen. Via hun kinderen komen de ouders in aanraking met het geloof. Veel mensen sturen hun kinderen wel naar de projecten, omdat ze dat liever hebben dan dat ze op straat zwerven. Op zo’n project heb ik een van mijn beste vrienden leren kennen. Net als hij, hadden veel van mijn vrienden eerst niets met het geloof. Maar toen ik belijdenis deed, liet hij zich dopen. Dat was echt gaaf. Je speelt ook in de band. Doe je dat al lang?
Vanaf het begin, zelfs in de periode dat de band nog op Bart Smitkeypianootjes speelde, deed ik al mee met de muziek. Ik had zo’n klein trommeltje. Jaren laten richtte een Surinamer een band op. Ik ben de enige die uit die oorspronkelijke band is overgebleven. Onze band heet Solidrock. Ik heb mensen om me heen gevraagd of ze ook in de band wilden spelen. Zo kwamen er onder andere een kind van zendelingen uit Peru bij, een jongen die ik in een skilift in Oostenrijk tegenkwam, vroeg ik om mee te doen en een meisje die zei dat ze nooit voor God zou zingen. Nu schrijft zij de liedjes. Echt prachtig, de teksten die ze schrijft bemoedigen me heel erg. Het is bizar hoe wij elkaar hebben gevonden. Het zijn mijn beste vrienden. Ik studeer al drie jaar in Ede, maar ieder weekend ga ik nog speciaal voor de band naar huis. Als we niet zo close waren geweest, was ik daar lang geleden al mee gestopt. Het is heerlijk om weer thuis te komen in de kerk ieder weekend, het is als een warm bad. Tekst: Lola Brouwer  Wil jij ook vertellen over jouw kerk? Stuur dan een mailtje naar beamredactie@eo.nl o.v.v ‘Mijn kerk&ik’.