Iris’ afterparty eindigt in een nachtmerrie: 'Ik durfde geen aangifte te doen'
Dit is een artikel uit ons BEAM Magazine. Vraag onderaan het artikel een proefnummer aan!
Na een feestje besluit de zestienjarige Iris* samen met een vriendin wat jongens mee naar haar huis te nemen voor een afterparty. De volgende ochtend stapt ze met een flinke kater uit bed. Als ze beneden komt, ontdekt ze bovendien dat er allerlei spullen verdwenen zijn.
“Mijn ouders waren een weekje weg en ik had het huis voor mezelf. Ik nodigde een vriendin uit, samen hadden we een gezellige avond. We besloten om naar een club te gaan, waar we gemakkelijk naar binnen konden als minderjarigen. We kwamen daar een aantal leuke jongens tegen die ik via via kende. Algauw waren we aangeschoten.”
Ver fietsen
Als het feestje bijna afgelopen is, bedenken Iris en haar vriendin om de jongens bij haar thuis uit te nodigen. “Ik weet niet waarom we dat deden… Het was best onlogisch, want we moesten nog ver fietsen naar mijn huis. Achteraf gezien had ik ze natuurlijk nooit moeten uitnodigen, maar ik ging er niet van uit dat dít zou gebeuren. Bovendien kende ik de jongens.”
Flinke kater
“Vrij snel nadat we thuis waren gekomen, ging ik naar boven. Ik was zó dronken dat ik direct in mijn bed in slaap viel. Mijn vriendin was nog beneden met de jongens. De volgende ochtend werd ik met een flinke kater wakker. Toen ik beneden kwam, had ik niet meteen door dat er iets aan de hand was. Er slingerde wat rommel en de jongens waren vertrokken. Alleen mijn vriendin lag nog op de bank.”
Ze hadden alles meegenomen wat ze konden vinden’
Geld gestolen
“Na een tijdje zag ik mijn portemonnee liggen, maar al mijn contante geld was weg. Ik vond dat vreemd, maar had geen idee wat er gebeurd was. Ik leefde die ochtend in een soort waas. Mijn vriendin was wat langer wakker gebleven dan ik en vertelde me dat de jongens haar gedwongen hadden om met haar telefoon eten te bestellen, waardoor zij moest betalen. Op de een of andere manier dacht ik dat zij daar een goede reden voor hadden gehad. Daarbij waren zij ook flink onder invloed van alcohol.”
Ik schaamde me kapot
“Toen mijn ouders terug waren, ontdekten zij dat er meer dingen misten. Er was 200 euro aan contant geld gestolen, een controller van een spelcomputer, de stofzuiger, en een sieraad van mijn broertje, dat hij geërfd had van mijn oma. De dieven waren specifiek naar dure spullen op zoek gegaan en hadden gewoon alles meegenomen wat ze konden vinden. Mijn ouders baalden. Ik kon wel door de grond zakken; ik voelde me enorm schuldig en schaamde me kapot. Ik durfde daardoor niet tegen mijn ouders te zeggen dat de jongens die ík had uitgenodigd, dit waarschijnlijk hadden gedaan.”
Het voelde alsof het volledig mijn schuld was
Glashard ontkennen
“Ik confronteerde de gasten in de hoop dat ik de spullen zou terugkrijgen. Ik wilde het zelf oplossen, zodat ik mijn ouders niet het hele verhaal hoefde te vertellen. Maar de jongens negeerden mij of ontkenden glashard dat ze de spullen hadden. Ik kreeg zelfs appjes terug met ‘je verpest mijn vakantie’ of ‘je moet niet zo zeuren, ik heb geen idee wat er gebeurd is’.”
Bekentenis
“Een aantal dagen later vertelden mijn ouders dat er iemand aan de deur was geweest. Een van de jongens had opgebiecht wat ze hadden uitgespookt. Hij bood zijn excuses aan en gaf een geldbedrag, met de vraag of er geen aangifte gedaan kon worden. Vanaf dat moment wist ik natuurlijk 100 procent zeker dat die jongens de daders waren. Ik voelde me zo rot, alsof het volledig mijn schuld was. Daarom heb ik ook geen aangifte durven doen.”
Naaistreek
“Ik heb nooit meer iets van de andere jongens gehoord. Ze hebben de gestolen spullen niet teruggebracht. Als ik terugkijk op de hele situatie denk ik vooral: waarom nam ik het mezelf zo kwalijk? Het was niet slim om ze mee te nemen terwijl ik dronken was, maar zíj hebben de spullen gestolen en mijn vertrouwen geschaad. Het is écht een naaistreek. Ik hield me alleen maar bezig met hoe erg ik het vond voor mijn ouders. Inmiddels heb ik het een plekje gegeven. De andere jongens hebben nooit hun excuses aangeboden, maar ik ben niet meer boos. Als ze dit lezen en zich in het verhaal herkennen, mogen ze gerust alsnog hun excuses aanbieden, natuurlijk. Ik hoop dat ze doorhebben hoe fout hun gedrag was.”
*Iris is een schuilnaam, haar echte naam is bij de redactie bekend.
BEAM Magazine
Geschreven door
Gerben
