Van vwo naar hbo is voor sukkels

Lieve Bas,

Ik had geen idee. Ooit wel van het hbo gehoord, maar ik zat in gymnasium klas 5 en niemand van mijn vrienden of vriendinnen overwoog ook maar 1 seconde om het hbo überhaupt te bezoeken. In de vijfde en zesde klas sleepte mijn lieve moeder me van de ene open dag naar de andere. De universiteit van Nijmegen, Utrecht, Tilburg, Rotterdam, Groningen, Enschede, seen them all. Ik onderuitgezakt in een collegebank, mijn moeder ernaast fanatiek aantekeningen maken voor mij –zei ik al dat ze lief was?- Elke autorit terug bekroop me weer dat rotgevoel: Dit is het niet voor mij.

Ik heb niet snel stress, maar toen ik 1,5 jaar lang universiteiten had bezocht en alle opties intussen wel waren afgestreept, begon er toch wat spanning te komen. Ben ik te kieskeurig? Hoe doen andere mensen dit? Mijn moeder sprak de verlossende woorden: “Wilke, heb je wel eens gekeken naar opties op het HBO?” Nee, dat had ik niet, natuurlijk niet. Mij was 6 jaar lang verteld dat ik opgeleid werd tot geniale wetenschapper en dat ik de crème de la crème was vergeleken met vmbo’ers en havisten.

Dit jaar studeer ik af als journalist op het hbo. En ik durf het bijna niet te zeggen: ik vond het best leerzaam. Leuke mensen ook, misschien geen wetenschappers, maar wel geniaal. Bas, het had me zoveel twijfel en moeite gescheeld als de focus niet zo op die universitaire opleidingen had gelegen. Snap jij hoe dit zit?

Kusjes en een hbo-achtige knuffel,
Wilke _____________________________________________ Weledele Wilke, Hmmm. Jouw verhaal is hartstikke herkenbaar. In mijn laatste en een-na-laatste jaar op het vwo sleepte de decaan ons ook van open dag naar open dag. Alleen die van universiteiten welteverstaan. Wat ergens wel begrijpelijk is, want vwo betekent niet voor niets: voorbereidend wetenschappelijk onderwijs. Je wordt klaargestoomd voor de universiteit. Helaas vergat mijn middelbare school tijdens die wetenschappelijke tunnelvisie te melden dat er ook nog andere uitgangen zijn. Zoals het hbo. Ik wist niet dat het kon, van vwo naar hbo. Of nou ja, mijn decaan maakte erg duidelijk dat hoger beroepsonderwijs na vwo ‘niet gebruikelijk is’. Zelfs ‘erg af te raden’. Als 17-jarige, onzekere pukkelpuber luister je naar dat soort woorden. Een decaan zal wel weten waar ze over praat. En dus bleef ik zoeken naar die ene passende universitaire studie. Zonder succes. De inschrijfdeadline voor studies kwam in zicht en ik had nog steeds geen idee. Sprak steeds vaker over een tussenjaar. Niet omdat ik wilde reizen of een ander superdoordacht plan had, maar geen enkele uni-studie paste. En zomaar iets kiezen, wilde ik ook niet. Dus zat ik voor de zoveelste keer terneergeslagen aan het avondeten, toen mijn moeder vroeg wat ik nou echt leuk vond om te doen. Niet qua studie, maar in mijn leven. Na diep nadenken kwam ik erachter dat ik al mijn hele leven blij wordt van verhalen maken. Journalistiek dus. Maar één probleem: journalistiek was/is geen uni-studie. “Als jij graag naar hbo wil, dan ga je naar hbo” zeiden mijn ouders. Dat liet ik mijzelf geen tweemaal zeggen. Binnen een week had ik mij ingeschreven. En daar heb ik tot nu toe – vijf jaar later – geen enkele hoofdhaar spijt van gehad. Uiteindelijk doe ik nu wat mij het beste ligt. Dat is vele malen mooier dan wanneer je meer bereikt. Want wanneer bereik je meer? Als je naar de universiteit gaat in plaats van het hbo? Ik denk het niet. Als je gelukkig bent, heb je al het hoogst haalbare bereikt. Dan maakt het niet uit welke studie je hebt gedaan. Welke cijfers je diploma vullen. Of hoeveel geld je hebt verdiend. Als je doet wat je leuk vindt, waarvoor je gemaakt bent, komt de rest vanzelf. Want onthoud: het plan van God hoeft niet overeen te komen met die van de decaan. (Weten)schappelijk schouderklopje, Bas PS: Wat is jouw ervaring? Reageer hieronder, op Facebook of via WhatsApp! (wel eerst lid worden door 'BEAM aan' naar 06-83673700 te whatsappen)